Gaiman Sendromu, güzel bir paranoya

dün sandmanle ilgili birşeyler yazacaktım. ne kadar etkileyici olduğundan falan.. ama çıkmam gerekiyordu labdan ve eve gidince de uykum geldi yatıverdim. şimdi beatles dinliyordum... yine aynı şeyi düşündüm. bornovaya gelene kadar izninizle bir kısa giriş yapayım. uzun da olabilir alsancaktann yeni çıktık sanırım 63le. öğrenemedim izmir'i. neyse konuya döneyim.
hacı var bizim aşağıda bir yerlerde resmi olacak. sağolsun aldığım bir grup metallica şarkısını dinlemekteydim ondan. bir baktım o da ne! enter sandman. bir gaz aldı beni. nete girip vertigonun sayfasına baktım neil gaiman'in sayfasına baktım...
yani ben tüm sandmani okumuş değilim. ve tahminim beşte birini bile çözmüş değilim. onda biri hatta. yani o kadar çözememişim ki bunu bile söyleyemiyorum. fakat bakıyorum da... bu yüzeysel bakışıma rağmen ne kadar da etkileyici geliyor, ne kadar etkilemiş beni. blind'in coverladığı Mr. Sandman var, onu dinlerken; işte metallica-enter sandman... ya da nette bakarken sitelere, hatta şöyle bir düşünürken bile garip oluyor içim, tüylerim diken diken oluveriyor. arkamı dönsem biliyorum, bir köşede destiny kitabını okuyor, desire ironik bir gülümsemeeyle bu paradoksu bana anımsatıyor, death merakla inceliyor ve morpheus o garip duygu ve düşünceleri içinde omzumdan bakıyor, ölümlülerin kendileri hakkında yazdıklarına..
bir adım daha ileri gidersem gerçekliğine inanmaya hazır olacağım. gaiman gerçekten güzel yakalamış. yani böyle bir yorum komik oldu farkındayım ama nasıl anlatılabilir ki? gaiman'in zihninde şöyle bir tur atmak isterdim. tabi kendisini de alıp yanıma, yoksa kaybolur, yiter gider insan.
beatles'la ne alaka diyeceksiniz.. aynı şey beatles'da da var. çözmüş değilim beatles'ı, kesinlikle. ama apayrı bir sesleniyor insana. insanın ruhuna işliyor parçaları. neyse ben buralarda ineceğim, sonra devam ederim.end of line.
PS: Aslında şu sırada kafedeyim ama orjinalliğini bozmayayım dedim mesajın. Öte yandan bu notu yazarak bozdum. Şimdi Allah benim belamı versin mi?